Dom of wilden ze gewoon niet dat ik hen verliet. Ik geloof uiteraard graag dat laatste, maar dat neemt niet weg dat ik te laat mocht zijn in Palu, Sulawesi, want Maja en ik hadden er afgesproken om vandaar samen verder te reizen doorheen Indonesie. Mijn rugzak stond nog in het eerste dorp, two hundred km naar het noorden, terwijl ik 600 km naar het zuiden moest. Reusachtige afstanden in een eiland waar amper een asfaltbaan ligt. Uren gingen voorbij al piekerend waarop ze gracieus het voorstel gaven om hun het denkwerk te laten doen. Hun denkwerk had me niet echt in de beste situatie opgeleverd, maar ik had geen optie dan er het beste van te maken. Soms als 8 jarig jochie die als een gek achter een voetbal lease in de middaghitte, soms als een jongeman die een woordje Indonesisch probeert op te pikken. 's Avonds gingen we opnieuw naar de ceremonie (duurde three dagen) in het huis en de slaap en een onzekere maag vormden het in een geforceerd luisteren naar gebeden waar ik niet veel uit opmaakte. Ik werd dan ook al eens betrapt om de ogen niet te openen, zelfs als het gebed reeds beeindigd was. Ondertussen brak een grote storm uit moncler outlet en na de gebeden nam iedereen er dan ook het kaartspel bij. Ik probeerde het op te pikken, maar dat bleek onmogelijk. De sfeer was een pak minder gespannen. Mensen toverden opnieuw een lach tevoorschijn en met mijn basis Indonesisch bracht ik er een kruisverhoor voor de menigte goed vanaf. De meesten brachten er de nacht door. Ik trok een sprintje naar het huis om me voor de 2e nacht op de grond te installeren. De volgende ochtend gebeurde opnieuw niet veel, maar ik had enkel die dag more than om in Balikpapan (600 km canada goose outlet verder) te geraken. Ik propte alles opnieuw in de rugzak en slaagde erin de volledige familie opnieuw bij elkaar te brengen. Na doorway moncler outlet nederland iedereen van het dorp een behouden reis gewenst te zijn, was het tijd om van mijn familie afscheid te nemen. Ik oefende satisfied Bin nog een laatste keer de woordjes Engels dat ik hem geleerd had en besefte hoe hard ik de jongens zou missen. Toen de moeder dan ook begon te wenen werd het een emotioneel zwaarbeladen afscheid dat volledig anders was als toen ik hen in het eerste dorp experienced verlaten. Waar ze eerder een deel van mijn reis waren, waren ze nu deel van mijn leven. Ondanks de tijdsdruk was ik hardnekkig genoeg om te liften en niet de gemakkelijke optie te nemen van rechtstreekse taxi. Als ik toen experienced geweten wat ik nu weet, had ik zonder twijfelen die 20 euro, 600 km taxi genomen. Aan de plaatselijke bevolking uitleggen wat liften is, wordt meestal teruggebracht tot "maak je geen zorgen", wat op zich doorway een linguistik gebrek wordt teruggedrongen tot "geen probleem!". De vader bracht me uit het dorp tot een ferry (die hij